Η στρατηγική του ροζ ξεπλύματος

Της Φωτεινής Μιχαηλίδου Χρίστου*

Πριν δυο χρόνια, σε ένα μπαράκι στη Λεμεσό, ο σερβιτόρος του τραπεζιού μας ήταν ένας νεαρός άνδρας που ήταν ντυμένος γυναικεία. Ευγενέστατος και εξυπηρετικότατος όπως ήταν, πιάσαμε για λίγο την κουβέντα και μεταξύ άλλων μας είχε πει ότι ήταν από το Ισραήλ και ότι είχε έρθει για λίγο καιρό στην Κύπρο για μια επιπρόσθετη εργασιακή εμπειρία.

Έφυγα από το μπαράκι με την εξής σκέψη:

Πώς είναι δυνατόν μια χώρα σαν το Ισραήλ από τη μια να σέβεται το ανθρώπινο δικαίωμα αυτού του νεαρού να αυτοπροσδιορίζεται όπως όρισε η φύση του ή όπως ο ίδιος επέλεξε (δεν έχει σημασία) και από την άλλη να καταπιέζει με τόση βαρβαρότητα τα δικαιώματα των Παλαιστίνιων επειδή είναι Παλαιστίνιοι;

Αμέσως μετά, θυμούμαι να κάνω τον συνειρμό ότι η όλη στάση του κράτους του Ισραήλ θυμίζει ένα ευυπόληπτο αντρόγυνο που αναπτύσσει έντονη φιλανθρωπική δράση στηρίζοντας διαφορά ιδρύματα, οργανώσεις και σκοπούς κτίζοντας ένα φιλάνθρωπο προφίλ προς τον έξω κόσμο, τη στιγμή που στο σπίτι τους κρατούν, ως ανάδοχοι γονείς, παιδιά φυλακισμένα στο υπόγειο. Και μόλις τολμήσει κάποιος να μιλήσει για τα παιδιά στο υπόγειο, σπεύδουν να τους κατηγορήσουν ότι τους εχθρεύονται και ότι αντιστρατεύονται το φιλανθρωπικό τους έργο.

Αυτή είναι δυστυχώς, η φρικτή εικόνα της προπαγάνδας του κράτους του Ισραήλ. Από τη μια χρησιμοποιεί την αποδοχή και την ανοχή που επιδεικνύει σε μια συγκεκριμένη ομάδα ανθρωπίνων δικαιωμάτων για να προβάλλεται στον έξω κόσμο σαν δημοκρατικό και φιλελεύθερο κράτος και από την άλλη καταδυναστεύει μαζικά και βάναυσα αλλά ανθρώπινα δικαιώματα, φυλακίζοντας, βασανίζοντας, ταπεινώνοντας, θανατώνοντας και εκτοπίζοντας έναν ολόκληρο λαό. Και αν τολμήσει κανείς να μιλήσει για αυτό, επιτίθενται κατηγορώντας τον για αντισημιτισμό.

Αυτή η στρατηγική της εκμετάλλευσης μερίδας δικαιωμάτων για να συγκαλύπτονται μαζικές παραβιάσεις άλλων δικαιωμάτων, αποτελεί ίσως την πιο χυδαία και αισχρή μορφή προπαγάνδας και όπως φαίνεται δεν πέρασε απαρατήρητη.

Το 2011, η Sarah Schulman χρησιμοποίησε για πρώτη φορά τον όρο «pinkwashing» (ροζ ξέπλυμα) σε ένα πολυδιαβασμένο άρθρο στους New York Times υποστηρίζοντας ότι το Ισραήλ, με τη βοήθεια Αμερικανών στελεχών μάρκετινγκ χρησιμοποιεί μεθοδικά αυτή την τακτική στις δημόσιες σχέσεις του. Το «Pinkwashing» γνωστό και ως «rainbow-washing» ορίστηκε ως η στρατηγική προώθησης της προστασίας των δικαιωμάτων των ΛΟΑΤΚΙ ως απόδειξη του φιλελευθερισμού και της δημοκρατίας του κράτους του Ισραήλ, με σκοπό την απόσπαση της προσοχής, τη νομιμοποίηση και τη συγκάλυψη της βίας που το κράτος του Ισραήλ ασκεί έναντι των Παλαιστινίων.

Στις μέρες μας όμως, το σκηνικό φαίνεται να διαμορφώνεται πολύ διαφορετικά: με τη δολοφονική παράκρουση του Ισραήλ να έχει κτυπήσει κόκκινο, καμία ποσότητα pink washing (ροζ ξεπλύματος) δεν μπορεί να καλύψει τους χείμαρρους αίματος που ρέουν από τη Γάζα. Από την άλλη, η διεθνής κοινότητα, υπό το κράτος της πίεσης των μαζικότατων διαμαρτυριών των λαών σε όλο τον πλανήτη, οφείλει να παρέμβει.

Γιατί ο σεβασμός των ανθρωπίνων δικαιωμάτων δεν μπορεί να είναι a la carte.

Γιατί δεν μπορεί το κράτος του Ισραήλ να μηχανορραφεί ποια δικαιώματα θα σέβεται και ποια θα καταπατά.

Γιατί δεν μπορεί να επιμένει να προβάλλεται σαν κράτος φιλελεύθερο και σύγχρονο, εκμεταλλευόμενο τη ΛΟΑΤΚΙ κοινότητα, τη στιγμή που σφάζει άμαχο πληθυσμό, σκοτώνει την ελευθερία του λόγου και στερεί σε 2,5 εκατομμύρια κόσμο πρόσβαση σε νερό, ρεύμα, φαΐ και φάρμακα με ό,τι αυτό συνεπάγεται για την ανθρώπινη ζωή και αξιοπρέπεια. Ήρθε η στιγμή η διεθνής κοινότητα να προσπεράσει την αμερικανό-χρηματοδοτούμενη φτιαχτή βιτρίνα του κράτους του Ισραήλ και να μιλήσει άφοβα πια για τα παιδιά που εδώ και δεκαετίες, έχει φυλακισμένα στο υπόγειο.

Δικηγόρος*