Citizens of Lemesos: Η ζωγράφος που αποτυπώνει το σκοτάδι και το φως

Της Μαρίας Ιζαμπέλλας Αχιλλέως

«Αγαπώ πάρα πολύ το πινέλο, τους μαρκαδόρους, τα πενάκια, το κάρβουνο. Οτιδήποτε έχει σχέση με δημιουργία… αγαπώ το» μου λέει και νιώθω την αγάπη αυτή στη φωνή της.
Η Δημήτρα Γιάγκου είναι μια γυναίκα που σε εκπλήσσει η ειλικρίνειά της με το που σου πρωτομιλήσει για τον εαυτό της, αναφέροντας και θέματα που άλλοι θα θεωρούσαν «δύσκολα». Κατέφυγε στη ζωγραφική την εποχή της πανδημίας, αν και πάντα είχε την κλίση. Σε κάποια έργα της διακρίνω μια κραυγή και έναν θυμό, ίσως για όσα βλέπει γύρω της να την πνίγουν, όπως η κοινωνική αδικία, η διαφθορά, η οικονομική εξαθλίωση της μέσης τάξης τα τελευταία χρόνια και τόσα άλλα ζητήματα που με πείσμα θα σου πει ότι πρέπει να αλλάξουν. Η φυσική ομορφιά της έχει μια αγριάδα και μια ηρεμία ταυτόχρονα που ίσως εναλλάσσονται συχνά, σαν την ίδια τη φύση με την οποία ταυτίζεται. 
Μονογονιός σε μια δύσκολη εποχή, σου δίνει την εντύπωση ότι έχει παλέψει με πολλά «θηρία» στην καθημερινότητά της -εκτός και εντός της- και ότι έστω κάποια τα έχει ήδη εξημερώσει.

Πότε ξεκίνησες να ζωγραφίζεις πιο συστηματικά;
Πάντα θυμάμαι τον εαυτό μου με ένα μολύβι ή πινέλο, αλλά πιο συστηματικά μπήκε στη ζωή μου η ζωγραφική κατά την διάρκεια της πανδημίας.

Αν είχες τα πινέλα και τα χρώματα τι θα άλλαζες στον κόσμο που ζούμε; 
Πολλά μεν σου πώ ούλλα. Τον τρόπο ζωής των ανθρώπων. Θα ήθελα να δουν πιο καθαρά ότι ή φύση είναι έμπνευση. Να γνωρίζουν τον εαυτό τους.

Ποια είναι η καθημερινότητα ενός μονογονιού στην Κύπρο;
Πολύ δύσκολη. Χρειάζεται να ισορροπήσεις δουλειά, με τα ωράρια του παιδιού, τα φροντιστήρια… έχεις περισσότερα έξοδα. Τα επιδόματα δεν είναι αρκετά ειδικά αφού το κόστος ζωής ανέβηκε. 

Αρκετά από τα έργα σου έχουν μια σκοτεινή διάθεση και σε άλλα πρωταγωνιστούν πιο μυστήρια πλάσματα. Ισχύει;
Ισχύει ότι κάποια από τα έργα μου έχουν μια πιο σκοτεινή διάθεση. Εξαρτάται και από τη δική μου διάθεση. Είμαι λίγο σκοτεινός σαν άνθρωπος αλλά έχω πιστεύω και το φως μέσα μου. Το ένα βρίσκεται σε μια μάχη συνύπαρξης με την άλλη πλευρά.

Ποια είναι η αγαπημένη σου στιγμή σε μια μέρα; 
Η αγαπημένη μου στιγμή της ημέρας είναι όταν νυχτώνει, φτιάχνω έναν καλό καφέ και απλά σκιτσάρω και χαλαρώνω.  Τζιαι ύστερα πέφτω όπως το πουλούι.

Τι κάνεις όταν χάνεις την ελπίδα σου;
Όταν χάνω την ελπίδα μου, και ναι ξέρω ότι ακούγεται στερεότυπο, αλλά είναι από τον γιο μου που αντλώ δύναμη. Εν μεγάλη δύναμη για μένα ο γιος μου, αλλά προσπαθώ να την αντλώ και από τον εαυτό μου. Προσπαθώ να βρίσκω τα καλά μου και τα κακά μου να τα διορθώνω. 

Είσαι γέννημα θρέμμα Λεμεσιανή;
Ναι. Γέννημα θρέμμα Λεμεσιανή από πρόσφυγες Βαρωσιώτες γονείς.

Ποιο σημείο της πόλης ξεχωρίζεις ;
Γουστάρω πολύ την παλιά πόλη. Πήγαινα αρκετά συχνά αν και αραίωσα μετά την πανδημία. Να καθίσω εκεί «Στο Δρόμο» να πιω έναν καφέ και να παρατηρήσω τα χρώματα, τα κτίρια, τους ανθρώπους.

Πρόσφατα άρχισες να δημοσιεύεις έργα σου και στα social media και να συμμετέχεις σε συλλογικές εκθέσεις . Οπότε, είσαι σχετικά καινούργια στον εικαστικό χώρο. Πώς και πότε αποφάσισες να δημοσιεύεις και μετέπειτα να εκθέτεις τη δουλειά σου;
Ναι, πριν δύο χρονιά είχα πρόταση από τον Παγκύπριο Σύνδεσμο Στήριξης Μονογονεϊκών Οικογενειών και Φίλων, στην οποία θα συμμετέχω ξανά σε λίγες μέρες και σε μία άλλη έκθεση στην 3 Angels γκαλερί, στη Λάρνακα, του Artiste Antre τους οποίους ευχαριστώ.

Με έξι επίθετα/φράσεις δώσε μας μια περιγραφή του εαυτού σου.
Πολύ αυθόρμητη, νευρική, καλόκαρδη. Προσπαθώ να είμαι πάντα αυθεντική και με τον αυθορμητισμό μου πιστεύω κάπου ισοζυγίζεται και είμαι. Είμαι γυναίκα του νερού, της φύσης. 

Τι θεωρείς κοινωνική αδικία;
Κοινωνική αδικία θεωρούσα από τότε που ήμουν μωρό κάποιοι να τρων με χρυσά κουτάλια και κάποιοι να ψάχνουν στις πέτρες να βρουν ψωμί. Νομίζω τούτο για μένα είναι η πιο μεγάλη κοινωνική αδικία.

Σε κάποια έργα σου σχεδόν ακούω την κραυγή. Ισχύει και αν ναι τι ζητάει αυτή η κραυγή και από πού πηγάζει;
Υπάρχει κραυγή στα έργα μου. Βγαίνει αυθόρμητα μάλλον από τις καταστάσεις πού βίωσα. Είχα κάποια δύσκολα βιώματα, τα οποία στην πορεία άφησαν και ψυχολογικά τραύματα για αυτό και βγαίνει σαν έντονη κραυγή. Είμαι πιστεύω και αρκετά συνειδητοποιημένη για το τι γίνεται πολιτικά και βλέπω την αδικία. Τη βλέπω παντού. Και αυτό είναι ακόμη μια πηγή κοινωνικής κραυγής.

Και στις πιο χρωματιστές σου μέρες τι κάνεις;
Στις πιο χρωματιστές μου μέρες, φιλενάδα μου, πιάνω το αυτοκινητούι μου και πάω στη φύση. Κουβαλάω και μια αιώρα, παίρνω και πινέλα, ζωγραφίζω, απολαμβάνω τη στιγμή. Βάζω μουσική, που είναι για μένα ακόμη ένα μεγάλο ερέθισμα για δημιουργία. Έτσι έμαθα να χρωματίζω και άλλο τη ζωή μου με τα τόσα σκοτεινά που ζούμε.