Δυο Άνθρωποι της Λεμεσιανής Αντίστασης

Μαρτυρίες ανθρώπων που έζησαν τα τραγικά γεγονότα της 15ης Ιουλίου 1974 φιλοξενήσαμε στο Lemesos TV. O Γόρης Γρηγοριάδης και ο Ηλίας Ιωακείμ χωρίς φόβο και πάθος στο άκουσμα του πραξικοπήματος βγήκαν στους δρόμους της Λεμεσού, ώστε να υπερασπιστούν δημοκρατία παράβολα που βρέθηκαν απέναντι σε ένοπλους συμπατριώτες τους.

Ο άνθρωπος πίσω από τη διαμαρτυρία

«Θυμάμαι πως εκείνο το μεσημέρι ακούσαμε μέσω του ραδιοφώνου ότι έγινε πραξικόπημα και υπάρχουν συμπλοκές στη Λευκωσία. Εγώ αποφάσισα πως δεν μπορώ να μείνω άπραγος και πρέπει να βγω από το σπίτι για να βρεθώ εκεί όπου υπάρχει αντίσταση. Στη διαδρομή συνάντησα 6-7 γειτονοπούλα μου κοντά στην εφηβεία που ήθελαν να με ακολουθήσουν. Αρχικά πήγαμε στην Αγία Τριάδα και δεν βρήκαμε κανέναν. Ακολούθως κατευθυνθήκαμε προς την Καθολική επειδή χτυπούσαν οι καμπάνες» ανέφερε ο κ. Γρηγοριάδης.

Συνεχίζοντας την εξιστόρηση, μας είπε πως φτάνοντας εκεί το πρώτο πράγμα που ρώτησε ήταν αν υπάρχουν διαθέσιμα όπλα και δυστυχώς η απάντηση ήταν αρνητική. Τότε μπήκε στην εκκλησία, πήρε μία ελληνική σημαία και όλοι οι παρευρισκόμενοι αποφάσισαν να κάνουν μία διαδήλωση για τη δημοκρατία. «Υπήρξε έντονη αντίδραση από μία μερίδα ΑΚΕΛικών, γιατί προτιμούσαν να πορευτούμε με κυπριακή σημαία και τους εξήγησα ότι δεν υπήρχε επιπρόσθετα έπρεπε να δώσουμε το μήνυμα ότι είμαστε Έλληνας προς Έλληνα, ώστε να μην κατηγορηθούμε ότι δεν είμαστε ελληνικά στοιχεία»,  τόνισε.

Έπειτα κατευθύνθηκαν προς την Τζιαμούδα, με τον κόσμο να τους χειροκροτεί από τα μπαλκόνια. Συνεχίζοντας προς την Αστυνομική Διεύθυνση Λεμεσού, βρήκαν γύρω στα 10 άτομα που ήταν οπλισμένοι και τότε χτύπησαν την πόρτα και κατέβηκαν κάποιοι γνωστοί του, οι οποίοι τον συμβούλεψαν πως πρέπει να διαλυθεί η διαδήλωση καθώς οι πραξικοπηματίες κατευθύνθηκαν προς την πόλη και αστυνομικοί είχαν στην κατοχή τους μόνο πέντε σφαίρες ο καθένας, άρα δεν υπήρχε περίπτωση να γίνει ένοπλη αντίδραση. «Ακολούθως πήγαμε προς το νοσοκομείο και φτάσαμε στην οδό Θεσσαλονίκης. Βρήκαμε ανθρώπους που πυροβολούσαν εναντίον του κόσμου και εκεί διαλυθήκαμε. Για καλή μου τύχη δύο κοπέλες που ήταν στη διαδήλωση, μου είπαν ότι το σπίτι τους ήταν κοντά και πήγαμε για να προφυλαχτούμε. Έπειτα από λίγη ώρα ακούσαμε στο ραδιόφωνο ότι ο Μακάριος ζει, βγήκα στην αυλή για να μην δουν και ξεκίνησα να κλαίω», μας διηγήθηκε είμαι παραστατικότητα.

Μάλιστα ο κ. Γρηγοριάδης συνέχισε την ενεργό δράση, με χαρακτηριστικό παράδειγμα ένα πανό τεραστίων διαστάσεων με την προσωπογραφία του Μακαρίου που τοποθετήθηκε τόσο στο Διοικητήριο, όσο και στην Αρχιεπισκοπή, το οποίο δεν δίστασε να υπογράψει με το όνομα του διότι «η Αντίσταση είναι επώνυμη», όπως είπε.

Η νεολαία της Αντίστασης

Ο Ηλίας Ιωακείμ είναι ένας άνθρωπος που πέρασε την εφηβεία του κατά τη διάρκεια της επταετούς Χούντας. «Δεν υπήρχαν πανεπιστήμια στην Κύπρο με φοιτητές να κάνουν Αντίσταση, έτσι το βάρος έπεσε στη μαθητική νεολαία. Ήμασταν τότε ένας νεανικός πυρήνας της ΕΔΕΚ που ονομαζόταν ΕΔΕΝ. Κάναμε ότι μπορούσαμε, γιατί η Χούντα είχε διεισδύσει στην παιδεία, στο στρατό και στη δημόσια υπηρεσία, οπότε υπήρχε κατατρεγμός των δημοκρατικών ανθρώπων», υπογράμμισε. «Τότε ήταν όλοι συμβιβασμένη πως εάν ανήκαν σε αυτό τον ιδεολογικό χώρο όταν θα πήγαιναν στο στρατό θα αντιμετώπιζα είτε καψόνια είτε μακρινή μετάθεση σε δυσμενείς περιοχές», είπε.

Ξεκινώντας την αφήγηση του μας ανέφερε η αρχή πως το 1974 και την 15η Ιουλίου έπρεπε να πάει στο ΑΤΙ, που βρισκόταν στη Λευκωσία για να κάνει εγγραφή. «Ενώ το ταξί βρισκόταν μέχρι την Κοφίνου, ακούσαμε στο ραδιόφωνο για το πραξικόπημα και πως ο Μακάριος είναι νεκρός, οπότε επιστρέψαμε πίσω στην Τζιαμούδα. Εκεί, σχεδόν τυχαία έζησα όλα τα γεγονότα που εξελίχθηκαν γύρω από την αστυνομία. Γνώρισα τον Γόρη και τον πάτερ Ανδρέα που διαδήλωναν μαζί με γυναικόπαιδα και νεολαία. Όταν δεχθήκαμε τους πυροβολισμούς στην οδό Θεσσαλονίκης, εγώ μπήκα άρον-άρον σε ένα σπίτι δύο ηλικιωμένων για να προστατευτώ, οι οποίοι στην αρχή τρόμαξαν όμως τους εξήγησα την κατάστασή», μας είπε.

Μάλιστα, θυμάται χαρακτηριστικά ότι ο Μακάριος ανεβαίνοντας προς τον Κύκκο είχε τερματίσει ότι είναι ζωντανός, όπου ανατρίχιασε και αναπτερώθηκαν οι ελπίδες πως θα μπορούσε να ανατραπεί η κατάσταση, όμως διαψεύστηκε με τον χειρότερο τρόπο.